Trasa im. prof. Adama Wodziczki

długość: 9,5 km

Wycieczka rozpoczyna się na parkingu przy stacji turystycznej w Osowej Górze. Obok, przy drodze ustawiono w 1994 roku głaz upamiętniający Władysława hr. Zamoyskiego (1853-1924). Głaz jest darem Tatrzańskiego Parku Narodowego i pochodzi z koryta Suchego Potoku w Tatrach.

Władysław Zamoyski był wytrwałym obrońcą Tatr, inspiratorem powołania Tatrzańskiego Parku Narodowego. W 1924 roku przekazał cały swój majątek narodowi, tworząc fundację „Zakłady Kórnickie”, której tereny weszły później w skład Wielkopolskiego Parku Narodowego. Mijając głaz, kierujemy się drogą w dół i wkrótce dochodzimy do starej, rozłożystej lipy szerokolistnej, objętej ochroną jako pomnik przyrody. Widoczne pod lipą betonowe kręgi przykrywają źródło, stanowiące przez wiele lat ujęcie wody dla osady leśnej WPN w Osowej Górze. Miejsce to nosi nazwę Studni Napoleona. Legenda głosi, że w 1812 roku Napoleon wraz ze swoją armią zatrzymał się tutaj przed wyprawą na Moskwę. Ze źródła czerpano wodę do picia. Nieco dalej, roztacza się po lewej stronie widok na Morenę Krosińską z Górą Staszica (113 m npm) i z sanatorium przeciwgruźliczym w Ludwikowie. Jego zabudowania pochodzą z przełomu XIX i XX wieku i reprezentują, rzadki w Wielkopolsce, szwajcarski styl uzdrowiskowy. Idąc dalej, widzimy po lewej stronie niewielki wąwóz, prowadzący do stacji PKP w Osowej Górze. Linię kolejową do Osowej Góry uruchomiono 1 listopada 1912 roku, a w 1966 roku trasa ta została zelektryfikowana. W związku z rozwojem transportu samochodowego, linia została zamknięta w listopadzie 1999 roku. Głaz narzutowy poświęcony prof. Adamowi WodziczceMijamy wąwóz i dochodzimy do głazu narzutowego, poświęconego pamięci prof. Adama Wodziczki. W tym miejscu, w 1933 roku dokonano symbolicznego otwarcia Wielkopolskiego Parku Narodowego. Przy głazie odchodzi w lewo ścieżka biegnąca grzbietem Ozu Bukowsko – Mosińskiego, nad Jeziorem Budzyńskim. Końcowy odcinek ozu został w średniowieczu przekopany w celach obronnych, a powstałe w ten sposób pagórki nazwano w późniejszym okresie „Szwedzkimi Górami”. Omijamy ścieżkę i schodzimy nad brzeg objętego ścisłą ochroną jeziora Kociołek.

Zwracamy uwagę na znaki czerwone (znaki niebieskie odchodzą w prawo) i obchodzimy jezioro lewą stroną. Idąc wciąż przez las dochodzimy do rozwidlenia dróg, gdzie skręcamy w prawo i po pewnym czasie wychodzimy na skraj rozległych Łąk Piskorzewskich. Ich nazwa pochodzi od nie istniejącego już folwarku Piskorzewo, położonego w okolicy Krosinka. Po ustąpieniu lądolodu, teren ten wypełniało jezioro, które uległo procesowi zatorfienia. O jego dawnej głębokości świadczy ponad 7 metrowej grubości warstwa osadów dennych i torfów. Szlak w tym miejscu skręca nieco w prawo i po kilkuset metrach mijamy kolejno, widoczne po prawej stronie drogi, podmokłe zagłębienia – Sarnie Doły II i Sarnie Doły III. Były to niegdyś śródleśne jeziora, które uległy wypłyceniu i zarośnięciu. Obecnie są to torfowiska o charakterze przejściowym, pokryte poduchami mchów torfowców i kępami wełnianki pochwowatej. Miejscami ich powierzchnie porastają sosny zwyczajne i brzozy omszone. Po kilkudziesięciu metrach mijamy leśniczówkę obwodu ochronnego Górka, a za jej ogrodzeniem skręcamy w lewo i dochodzimy do ukrytego wśród zarośli łozowych jeziora Skrzynka, gdzie szlak skręca w prawo. Skrzynka to najmniejsze, a zarazem jedno z najszybciej zarastających jezior Parku, objęte ścisłą ochroną. Za jeziorem szlak skręca prostopadle w prawo i dochodzi do drogi Mosina – Stęszew. Przecinamy trakt i wędrujemy dalej prosto za znakami czerwonymi. Po kilkuset metrach szlak skręca w prawo i wkrótce dochodzimy do stromego brzegu Jeziora Góreckiego, w miejscu zwanym Kolanem. Jezioro jest tutaj załamane pod kątem prostym i dzieli się na dwa baseny: płytszy, zarośnięty szerokim pasem szuwarów basen zachodni oraz głęboki basen południowy, gdzie pas szuwarów jest bardzo wąski. Ruiny zameczku na Wyspie Zamkowej na Jeziorze Góreckim. Schodzimy stromą ścieżką w dół, skąd roztacza się widok na Wyspę Zamkową, z ruinami XIX-wiecznego, neogotyckiego zameczku. Został on wybudowany w latach 1824 – 1825 przez Tytusa Działyńskiego, w prezencie ślubnym dla siostry – Klaudyny Potockiej. Otoczenie budowli miało charakter parkowy, o czym świadczy udział gatunków drzew obcego pochodzenia, jak np. ajlant gruczołowaty. W 1830 roku, po wybuchu powstania listopadowego Potoccy wyjechali do Warszawy Ruiny zameczku na Wyspie Zamkowej na Jeziorze Góreckimi nigdy tu już nie powrócili. W 1848 roku, w czasie Wiosny Ludów, zamek został zniszczony ogniem pruskiej artylerii. Ze względu na walory krajobrazowe oraz interesującą florę i faunę, Jezioro Góreckie zostało objęte ścisłą ochroną. Opuszczamy miejsce widokowe kierując się w prawo malowniczym i stromym brzegiem jeziora. Na zacienionych skarpach widzimy liczne kępy zimozielonej paprotki zwyczajnej. Wędrując dalej, dochodzimy do skraju obszaru ochrony ścisłej „Grabina” im. prof. Adama Wodziczki. Jest to las dębowo – grabowy o charakterze zbliżonym do naturalnego. Skręcamy w prawo i dochodzimy do traktu Mosina – Stęszew. Tu kierujemy się w lewo i po kilkudziesięciu metrach mijamy stary dąb szypułkowy – pomnik przyrody. Na krzyżówce dróg, opuszczamy znaki czerwone, skręcamy w prawo i szlakiem niebieskim, mijając jezioro Kociołek, wracamy do punktu wyjściowego naszej wycieczki w Osowej Górze.