Starania o utworzenie w tym rejonie parku narodowego rozpoczęły się już w latach dwudziestych. Pierwszy z ideą wystąpił w 1922 roku prof. Adam Wodziczko. Do wniosku prof. Wodziczki o uznanie lasów dzisiejszego Parku za podlegające ochronie, przychyliły się w 1926 roku administrujące nimi Okręgowy Zarząd Lasów Państwowych w Poznaniu i Zarząd Fundacji Kórnickiej, które wprowadziły zakaz stosowania rębni zupełnych. Ukoronowaniem dziesięcioletnich starań było utworzenie w 1932 roku dwóch rezerwatów przyrody: w Puszczykowie o powierzchni 239 ha i w okolicy Jeziora Kociołek o powierzchni 189 ha. W 1933 roku w Osowej Górze nastąpiło symboliczne otwarcie Wielkopolskiego Parku Narodowego. W latach 1935-39 można odnotować kolejny sukces na drodze ochrony tego terenu a mianowicie całkowite wstrzymanie przez Lasy Państwowe wyrębów na obszarze 1165 hektarów pomiędzy rezerwatami w Puszczykowie okolicach Jeziora Kociołek. Nowy etap starań o prawne utworzenie Wielkopolskiego Parku Narodowego rozpoczął się zaraz po wyzwoleniu. W 1946 roku Ministerstwo Leśnictwa uznało obszary projektowanego Parku za ochronne, o dużych wartościach przyrodniczych i naukowych, natomiast w 1948 roku Wojewoda Poznański wydał rozporządzenie o ochronie krajobrazu i tworów przyrody na terenach projektowanego parku narodowego. Ostatecznie Wielkopolski Park Narodowy doczekał się prawnego uznania w 1957 roku.
Muzeum form polodowcowych oraz żywe muzeum przyrody